navigatie overslaan

Kanjers uit het Vechtdal

Brandrode runderen, de pure smaak van het Vechtdal

  • Leestijd 5
  • Gelezen 3152 keer
  • Geschreven door Erik Driessen

“Wat zijn de dames vandaag heerlijk relaxed”, glimlacht Simone Koggel over haar kudde die soms ook ‘chagrijnig’ kan zijn. Ze voelt precies aan wanneer d’r wat speelt onder haar Brandrode Vechtdal runderen en vindt het prachtig om daarover te vertellen tijdens de Koesafari’s die ze organiseert. “Dan gaat de knop aan en ga ik helemaal los”, glimlacht ze. Het is losgaan met een serieuze ondertoon, want educatie over de oer-Hollandse runderen en het vlees vindt ze belangrijk. Middenin het coronavoorjaar opende ze samen met zoon Rik ook nog een restaurant en vergader/feestlocatie op het nieuwe plekje van Erve Vechtdal. Fijnproevers genieten daar van het vlees uit het Vechtdal.

De navigatie wijst op de provinciale weg tussen Zwolle en Ommen een afslag aan. Bij het buurtschap Varsen moet de Larinkmars ergens liggen. Bordjes brengen smulpapen en rustzoekers naar een bos. Het is dat vlak voor de eerste bomenrij wat koeien grazen, anders zou je vermoeden dat een grapjas de bordjes heeft omgedraaid. Een bos is geen plek waar doorgaans een boerderij staat. Uiteindelijk wacht het daglicht en openbaart zich een bijna ongerept landschap. Zelfs de Vecht is in de verte zichtbaar.

Magisch plekje

“Een magisch plekje he…”, wrijft Simone de schoonheid van het gebied er nog een keer in. “Nou ben ik een echte Ommense, maar ik was hier nog nooit geweest. Net zoals veel andere inwoners denk ik. Alle bezoekers zijn onder de indruk. Ze vinden de rust en de ruimte geweldig. Fietsen, wandelen, met de kano of de sloep aanleggen, alles is hier mogelijk”, vertelt ze over het gebied van Staatsbosbeheer waar haar Brandrode Vechtdal runderen de natuurlijke beheerders zijn. Gras genoeg. “En als dat in het najaar niet meer groeit, kunnen ze terecht in ons nieuwe Roundhouse. Daar hebben we ook een uitzichtpunt van gemaakt: van boven kijk je prachtig uit op de runderen.”

Oud schipperslogement

Het moderne erf met alle faciliteiten lag er een paar jaar geleden nog compleet anders bij. “De boerderij stond al veertien jaar leeg en was totaal vervallen. Ooit was dit een schipperslogement waar mensen graag kwamen. Ik zag meteen de mogelijkheden, maar voordat je alles gerealiseerd hebt en over alle vergunningen beschikt ben je vijf jaar verder. En toen brak het coronavirus uit…”, glimlacht ze. Ondanks alle beperkingen besloot ze de deuren toch te openen. Juist op deze plek is afstand houden immers geen problemen. En mensen uit het hele land zochten naar bestemmingen zoals deze.

Koesafari
Koesafari

Populaire Koesafari

De Koesafari die ze al veertien jaar organiseert bleek ook weer razend populair. “Veel vraag, weinig plek”, begint ze het verhaal over wat ze misschien wel het liefste doet. “Als iemand helemaal niets weet over koeien, is dat voor mij een cadeautje. Dan ga ik aan. Ik vind het prachtig om mensen onderdeel van een kudde te laten zijn, zodat ze zien hoe de dieren leven. Je ziet bijvoorbeeld snel wie de koningin van de kudde is. Haal je die weg, dan zijn alle runderen stuurloos. Pas na een paar dagen neemt de dochter van de koningin de leiding over. Dat soort processen vind ik fascinerend en ik vertel er graag over.”

Brandrode runderen

Dat educatieve is een van de redenen waarom ze dit werk doet. Ze was dierenartsassistente en zocht een nieuwe uitdaging. Die vond ze in de Brandrode runderen die de mooiste plekken van haar geboortegrond begrazen. “Vaak worden daarvoor grote grazers uit het buitenland gebruikt. Niks mis mee natuurlijk, maar ik zocht juist een oer-Hollandse koe. En dan ook nog een soort die houdt van gras en kruiden. Zo kwam ik bij de Brandrode runderen. ‘Wow, wat een koe’, dacht ik toen ik ze voor het eerst zag. Die mooie dieprode kleur en de stoere eigenschappen. Een perfecte koe voor het Vechtdal. Een kennis van me gebruikt die uiteindelijk voor het maken van tassen.”

Smakelijke safariworstjes

Nadat de runderen van een goed leven aan de boorden van de Vecht hebben genoten, gaat het Vechtdal vlees naar de Hanos in Zwolle. “Een van onze specialiteiten is het Safariworstje. Dat is een heerlijk onderdeel van ons borrelplankje. Je proeft de pure smaak van het Vechtdal. Net zoals bij de andere streekgerechten die we serveren”, vertelt zoon Rik die even aanschuift aan tafel. Toen hij hoorde van de plannen van zijn moeder op de nieuwe idyllische plek wist hij opslag wat hij met mijn horeca-opleiding wilde. Hij bestiert de daghoreca van Erve Vechtdal. “Prachtig toch dat je hier met je familie mag werken?”, zegt Simone. “Ook mijn moeder helpt mee: die maakt geweldige gehaktballen van ons eigen vlees.”

De kracht van samenwerking

Vechtdal vlag
Vechtdal vlag

Ook buiten de familie geniet ze van contacten. “Zie je die vlag wapperen?”, wijst ze naar de top van het roundhouse. De wind speelt met de roze kleuren van het Vechtdal. “Ik word helemaal blij van de samenwerking in deze regio, zoals o.a. Boer als Gastheer. Met ondernemers bedenken we prachtige plannen, we staan open voor nieuwe dingen en we gunnen elkaar wat en we staan voor kwaliteit. Dat is echt de kracht van het Vechtdal. Gasten waarderen dat, merk ik. Ze vinden deze streek niet alleen heel mooi, maar genieten ook van alles wat je hier kunt doen. Die vlag staat daarvoor wat mij betreft symbool.”

Rolstoeltoegankelijk trouwens”, wijst ze nog een keer naar het uitzichtpunt waarop de vlag heen en weer schiet. “Want dit is een plek waar iedereen van mag genieten. Ook in deze periode van de corona. We hebben hier alle ruimte om mensen veilig en gastvrij te ontvangen.” Het Vechtdal wil voor élke gast en inwoner een (rolstoel)toegankelijk recreatie-aanbod bieden.

Wat vind je van dit artikel?

Geschreven door Erik Driessen

Erik Driessen (1971) is journalist. Als kind werd hij elk weekeinde door zijn ouders meegesleurd voor eindeloze autotochten door Weerribben-Wieden, IJsseldelta en Vechtdal. Daardoor kent hij elke millimeter van de gebieden waarover hij graag schrijft.